Ik vertrek op zondag naar Saurat in Ariege, het is regenachtig maar vlot verkeer. In minder dan 1 uur ben ik door de hel van Parijs en onderweg naar Vierzon, mijn eerste overnachting. 's Anderendaags is het weer zo nodig nog slechter. Af en toe regent het hevig. Gelukkig is er niet veel verkeer en rond 15h arriveer ik bij Dominique Porato. Daar geeft niemand thuis. Zij zijn daags voordien laat van een randonnée in Marokko gekomen en hebben natuurlijk duizend en een dingen te doen. Rond 16h arriveert Christine,zijn echtgenote, met de boodschappen en even later ook Dominique. Ook de andere deelnemers komen druppelsgewijs aan. In totaal zijn we met 8 ruiters.
De plaats waar we vertrekken is in de omgeving van Mirepoix, waar ze overwinterden. Tot in april is hier overvloedig sneeuw gevallen waardoor de paarden niet op tijd konden overgebracht worden en dus is de route iets aangepast en loopt eigenlijk meer over "le pays de l'Aude" dan in Ariege. Met een busje worden we ter plaatse gebracht. De paarden staan nog op de
winterwei en we moeten ze eerst "vangen". Dat valt gelukkig nogal mee maar zoals gewoonlijk neemt het de nodige tijd in beslag voor ieder z'n paard heeft en behoorlijk opgezadeld is. Mijn paard is
Eletcho een 8jarige bruine ruin.
Om 12h wordt het vertreksein gegeven. Voor Dominique is dit ook onbekend terrein en de wegen in de bossen zijn niet altijd even goed herkenbaar en dus zwalpen we soms wel wat rond op zoek naar...
Een onverwachte ontmoeting met enkele reeen geeft aanleiding tot paniek onder de paarden en mijn mederuiters hebben nogal wat moeite om hun rijdieren onder controle te krijgen. Het is voor de meesten onder hen de eerste meerdaagse randonnée. Er zit veel wild in het bos, amper enkele ogenblikken later vluchten 2 grote wilde zwijnen voor ons weg, zonder kwalijke gevolgen dit keer. Voor de paarden is het de eerste tocht na de lange winter en de eerste galop is uitermate uitgelaten. Onze eerste overnachting is een chambres d'hôtes. Niet de eerste de beste want er logeren zowaar een graaf en gravin, mensen op leeftijd die 's avonds bij het (overvloedige en lekkere) diner ontpoppen als heel sympathieke gesprekspartners.
De hemel is blauw maar het is fris. De paarden staan ogenschijnlijk
braaf te wachten op de wei maar spelen toch een tijdje het spelletje "catch me if you can". Het departement l'Aude verschilt van Ariege, het terrein is meer gecultiveerd met weilanden, heuvels en bossen en minder ruw. Er wordt flink gestapt door sommigen en behoorlijk getrippeld door de meesten, de pas verlengen is iets wat de meeste deelnemers niet echt onder de knie hebben.
De weg voert ons langs het
lac de montbel, een heel
mooie omgeving waar we halt houden voor de
piknik.
Ons einddoel voor vandaag is le
chateau de Puivert, of liever de
gîte vlak erbij. Maar eerst hebben we gelegenheid tot een uitgebreid bezoek aan het kasteel...
te paard nog wel. Van op de donjon heeft men een
prachtig zicht op de omliggende valleien.
De gîte die uitgebaat wordt door
2 jonge dames is een toonbeeld van gastvrijheid; alle drankjes voor en na zijn in de prijs van de overnachting inbegrepen. De kamers zijn brandschoon, de maaltijd lekker en de
zonsondergang volgens het boekje, zoals het hoort.
Lekker gegeten gisteravond en goed geslapen. De zon is weer present het zicht op het kasteel en de bergen is
net een plaatje. De route vandaag loopt door een
heuvelachtig en
bosrijk gebied. In het bos staat trouwens nog een memoriaal aan het maquis van WWII. Een schaapherder en z'n
kudde en z'n 2 honden zijn de enigen die we tegen komen. Het
terrein leent zich tot galopperen. En dat wordt dan ook met veel enthousiasme gedaan. Maar dan slaat de wet van Murphy toe, je weet wel "wat verkeerd kan gaan zal...". Het paard van Dominique, Samson, heeft zich een hoefijzer afgetrapt, en met het ijzer ook nog een flink deel van zijn hoef. Dubbele pech want net nu wordt het terrein veel rotsachtiger. Gelukkig heeft Dominique noodijzers in kunststof bij, en daarvan kan hij er een op de getroffen hoef plaatsen. Maar slechts met 4 nagels. Onvoldoende oordeelt hij om er de rest van de tocht mee te beeindigen. Ons einddoel van die dag is Comus en de gîte is een oude school. Vandaar regelt hij met een vriend een transport van een vervangpaard voor morgenvroeg.
's Avonds eten we canard à l'orange en is de stemming ondanks deze tegenslag opperbest.
Ik ben vroeg op en ga met 2 dames de paarden vangen en eten geven. Yvan, de vriend van Dominique is nog gisteravond zeer laat aangekomen met het vervangpaard. Het is de bedoeling dat hij Samson terug meeneemt in z'n van. Maar dat is buiten Samson gerekend. Om een onbekende reden weigert hij hoe dan ook in de van te gaan en na een vol uur verwoede pogingen geeft Dominique het op. Hij zal Samson meevoeren aan de
lijn.
En dan blijkt dat Murphy en zijn wet hun best blijven doen, want ook Eletcho, mijn paard is gekwetst en wel in de schouderplooi is er een diepe snee, waarschijnlijk het gevolg van een te strakke borstriem.
Gelukkig schijnt de wonde hem niet te hinderen, en na grondig ontsmetten vertrekken we, richting Montsegur. Maar eerst moeten we door de
Gorges de la Frau,
te voet. Dat verloopt zonder problemen en 's middags kunnen we uitgebreid
piknikken en tijd nemen voor een siesta. Daarna
houden we halt aan de voet van
Montsegur en is er gelegenheid voor de liefhebbers om de ruine te bezoeken. In de late namiddag arriveren we op onze laatste overnachtingsplaats een hoeve. Iedereen is een beetje
moe, ook onze gids. Hier serveren ze een uitstekende Blanquette de Limoux als aperitief en een even uitstekende couscous. De avond wordt afgesloten,
bij het dessert, met een levendige discussie over paardrijden en of paarden nu al of niet intelligente dieren zijn.
Laatste dag, eerste deel voor mij. De zon is nog altijd van de partij. We piknikken in het zicht van de ruine van
Roquefixade. Samson heeft nu toch ook zijn noodschoen verloren en dat doet hem duidelijk geen deugd op de rotsachtige ondergrond. Hij mankt. Galopperen is er voor hem niet meer bij en dus mag ik de rest van het gezelschap op een galop trakteren, tot algemene tevredenheid. Voor het laatste stuk naar Saurat heeft Dominique transport voorzien. En dat wordt nog eventjes spannend als Samson ook nu weer, tegen alle gewoonte is, pertinent weigert om op de camion te gaan. Gelukkig verandert hij van gedacht na ongeveer 45 minuten proberen en springt hij, tot ieders opluchting, dan toch de laadruimte in.
Dat was het dan, in Saurat neemt iedereen afscheid behalve ik en Marion, de jongedame die ondertussen arriveerde en die de volgende 4 dagen meegaat voor de "piste des cols".
Er is geen haast, we vertrekken te paard van bij Dominique en die heeft nog heel wat administratief werk te verrichten, uiteindelijk vertrekken we pas na de middag, na een uitgebreide piknik ter plaatse. Ik behoud Eletcho, Marion krijgt Mateo en Dominique berijdt Sambo een 4 jarige lusitanier. Deze drie zijn uitstekende stappers en eigenlijk is dat maar goed ook, want we gaan een dagtrip afhaspelen op een halve dag. Het weer is zonnig maar lijkt onweerachtig. We stijgen snel tot boven de boomgrens en daar ligt nog behoorlijk wat sneeuw op de paden. Die sneeuw zorgt er ook voor dat er in alle riviertjes heel wat water is. Bij onze eerste galop blijkt dat Marion niet goed genoeg aansangelde en haar zadel draait met als resultaat ...champagne. Onze eerste overnachting is namelijk in een oude molen waarvan de eigenaars champagne boeren zijn. Kan het nog beter? Niet alleen is er champagne als apero, het eten is ook nog eens ongelooflijk lekker: verse asperges uit de tuin, eigengemaakte konijnpate, chateau briand met pepersaus, kaas, chocolademousse en koffie met een Mar de champagne. Allemaal opgediend met de glimlach door de gastvrouw Christiane.
Het is bewolkt en fris, maar de zon doet moeite en komt er door. Het terrein is zeer heuvelachtig met steile hellingen en mooie valleien. Ook hier viel er veel sneeuw en bleef hij lang liggen. Les "brigades vertes" die de wandelwegen moeten vrij maken na de winter zijn bijlange overal nog niet geweest en de boswegen liggen bezaaid met omgevallen bomen die echter allemaal
vlot omzeild worden dank zij de gewilligheid en kwaliteiten van onze paarden. Een plastiek zak op de weg geeft aanleiding tot de meest waanzinnige paniekreakties maar in een bos een omgevallen boom ontwijken langs een steile helling van 50° door dicht struikgewas, lijkt wel de meest gewone zaak van de wereld, het doet ons terugdenken aan onze discussie over de paarden intelligentie.
Rond 16h zijn we alweer ter plaatse in Cominac in de
gite le Comté met zicht op
pyrenneen en kunnen we goed zien hoeveel sneeuw er overal nog ligt. Ook hier is het eten altijd een genot.
Lekker geslapen, 3 paarden klaarmaken is een makkie en we zijn snel weer op weg. Het is fris, bewolkt en regenachtig maar uiteindelijk komt ook nu de zon er weer door en ook nu weer loopt de weg door een bosrijk gebied met steile hellingen en met met prachtige vergezichten over de verschillende valleien. Onze bestemming voor de avond is de gite Cavalus. De laatste kilometers er naar toe is het bospad letterlijk geblokkeerd met talloze omgevallen bomen. Hier is in veel gevallen geen doorkomen aan en komt er veel zaag- en sleurwerk aan te pas om de weg vrij te maken. Terwijl maakt Marion zich verdienstelijk door de paarden bij te houden. Behoorlijk bezweet en moe komen we aan in de gite, waar niemand thuis is. Gelukkig is Dominique kind aan huis en weet hij het bier en de rosé staan en we voelen ons al veel beter als Yvan, de gastheer, een uur of zo later ook arriveert.
Laatste dag, het is fris en de bewolking hangt laag, pech want de weg voor vandaag loopt over de verschillende cols en eigenlijk zouden we de ganse trip moeten kunnen genieten van uitzonderlijke vergezichten. Neen dus. Het grootste deel van de tocht is in de wolken, zichtbaarheid nul of toch bijna en dit keer zijn het niet de bomen maar wel de sneeuw die in veel gevallen de wegen moeilijk begaanbaar maakt. Ter compensatie trakteert dominique ons op een warme maaltijd in het chalet op de Col de Port (1430m) en dan gaat het bergaf en huiswaarts naar Saurat.
